Orada bir köy var uzakta.. Gidemesemde göremesemde o köy benim köyümdür. O havayı koklamış kim varsa tüm yaşanmışlıklarıyla benimde anılarımdır.Sitenizi tesadüfen İstanbul da aldığım bir kitap sayesinde keşfettim.Leyla Ruhan Okyay ın Yeşilköy kitabında önce bana çok yabancı gelmeyen gözleri, sayfaları açtıkça hiç unutmadığım sevgili ikiz kardeşleri Seyhan ve Gökhan la karşılaştırdı. Geçmişi dün gibi hatırlamanın keyfine o günden beri doyamıyorum. Hemen her gün sitenize girip tekrar tekrar okuyor ve fotoğraflarda tanıdık yüzleri bulmak bugünlerde tutkum oldu. Üstteki fotoğrafta ortada galiba Semra var. İsimler birden akla geliyor ama hepsini doğru hatırladığımdan emin olamıyorum. En sağda komşumuz Kamer hanımın çalışkan kızı Nesrin. Arkada güzel gülümseyişi ile İsmail. Ve tüm lise fotoğraflarında daha pek çok tanıdık yüz. Fakat karşıma çıkan unutulmayanlar listesindeki o çok güzel genç arkadaşlarımın kaybedilmiş olmaları bana adeta şok yaşattı. Bazılarını biliyordum. Ama bilmediklermden CEM ARDALI VE CAN SAV beni gözyaşlarına boğdu. Hele Cem ile aynı sokakta [Yeşilyurt Başak sok.] oturduğumuz için bir süre okula beraber gidip gelimiştik. Yüzü ve o cıvıl cıvıl muhteşem gözleri hatıramda öylesine canlıyken artık var olmadığını bir kaç günde kabullendim. Ben Yeşilyurt da 1 ila 17 yaş arası 1956-1975 arası yaşadım. Çınar Otelin ve Yeşilyurt Deniz Kulübünün yapıldıkları günleri hatırlıyoru. Arkadaşlarım Gülçin, Arzu, Betül ve Gülçin in kuzeni mobiletli güzel Ayşen ile sahili arşınlar ve mutlaka Yeşilköye giderdik. Ben 1975 de babamı kaybedince annemle Kadıköy tarafına anneannemlere yakın bir yere taşınmıştık. Daha sonra yaşadıklarım hele evlenip Ankara ya taşınınca sanki artık başka birine ait bir hayatı sürüyormuşçasına değişmişti. Konu mutlu olmak ya da olmamak değildi. Ama artık ben o ben değildim. Hala hissettğim şey ruhumun orada kaldığı duygusu ne yazıkki. Bunu o yerlerde yaşayıpda uzaklaşmış olanlar en iyi anlar sanıyorum.Sitenize dahil olmak beni çok mutlu edecek. Lise 1 de sıra arkadaşım Semra Çetinkaya idi. Ayşe Şakar ise farlı bir yere sahiptir bende. 10 Kasım larda ağlamaktan kendizi kaybettiğimiz için törenden çıkartıldığımız bile olmuştur. O zaman okul müdürümüz Enver beydi. Soyadından emin değilim. Ben Lise 1 i iki yıl okuyunca Bakırköy Kız Meslek Lisesine ailem tarafından terfi ettirilince pek çok arkadaşıgeride bırakmış oldum. Yazıkki 50. yıl mezunları olarak aranızda olma şansımı yitirdim. Neyse anılar çok , elimdeki fotoğrafları daha sonra paylaşabileceğim . Bana geçmişin güzelliklerini yeniden yaşatan sizlere çok teşekkür ediyorum. Görüşmek üzere sağlıkla kalın .
bu resimde Cem Ardalı yok bende ekin sokakta oturuyordum aynı yıllarda Cem ARDALI çok iyi arkadaşımdı. Ben askeri liseye gittiğim için okul olarak kimse ile birlikteliğim olmamıştı. hey gidi yıllar Cem Ardalı ışıklar içinde uyu
Orada bir köy var uzakta.. Gidemesemde göremesemde o köy benim köyümdür. O havayı koklamış kim varsa tüm yaşanmışlıklarıyla benimde anılarımdır.Sitenizi tesadüfen İstanbul da aldığım bir kitap sayesinde keşfettim.Leyla Ruhan Okyay ın Yeşilköy kitabında önce bana çok yabancı gelmeyen gözleri, sayfaları açtıkça hiç unutmadığım sevgili ikiz kardeşleri Seyhan ve Gökhan la karşılaştırdı. Geçmişi dün gibi hatırlamanın keyfine o günden beri doyamıyorum. Hemen her gün sitenize girip tekrar tekrar okuyor ve fotoğraflarda tanıdık yüzleri bulmak bugünlerde tutkum oldu. Üstteki fotoğrafta ortada galiba Semra var. İsimler birden akla geliyor ama hepsini doğru hatırladığımdan emin olamıyorum. En sağda komşumuz Kamer hanımın çalışkan kızı Nesrin. Arkada güzel gülümseyişi ile İsmail. Ve tüm lise fotoğraflarında daha pek çok tanıdık yüz. Fakat karşıma çıkan unutulmayanlar listesindeki o çok güzel genç arkadaşlarımın kaybedilmiş olmaları bana adeta şok yaşattı. Bazılarını biliyordum. Ama bilmediklermden CEM ARDALI VE CAN SAV beni gözyaşlarına boğdu. Hele Cem ile aynı sokakta [Yeşilyurt Başak sok.] oturduğumuz için bir süre okula beraber gidip gelimiştik. Yüzü ve o cıvıl cıvıl muhteşem gözleri hatıramda öylesine canlıyken artık var olmadığını bir kaç günde kabullendim. Ben Yeşilyurt da 1 ila 17 yaş arası 1956-1975 arası yaşadım. Çınar Otelin ve Yeşilyurt Deniz Kulübünün yapıldıkları günleri hatırlıyoru. Arkadaşlarım Gülçin, Arzu, Betül ve Gülçin in kuzeni mobiletli güzel Ayşen ile sahili arşınlar ve mutlaka Yeşilköye giderdik. Ben 1975 de babamı kaybedince annemle Kadıköy tarafına anneannemlere yakın bir yere taşınmıştık. Daha sonra yaşadıklarım hele evlenip Ankara ya taşınınca sanki artık başka birine ait bir hayatı sürüyormuşçasına değişmişti. Konu mutlu olmak ya da olmamak değildi. Ama artık ben o ben değildim. Hala hissettğim şey ruhumun orada kaldığı duygusu ne yazıkki. Bunu o yerlerde yaşayıpda uzaklaşmış olanlar en iyi anlar sanıyorum.Sitenize dahil olmak beni çok mutlu edecek. Lise 1 de sıra arkadaşım Semra Çetinkaya idi. Ayşe Şakar ise farlı bir yere sahiptir bende. 10 Kasım larda ağlamaktan kendizi kaybettiğimiz için törenden çıkartıldığımız bile olmuştur. O zaman okul müdürümüz Enver beydi. Soyadından emin değilim. Ben Lise 1 i iki yıl okuyunca Bakırköy Kız Meslek Lisesine ailem tarafından terfi ettirilince pek çok arkadaşıgeride bırakmış oldum. Yazıkki 50. yıl mezunları olarak aranızda olma şansımı yitirdim. Neyse anılar çok , elimdeki fotoğrafları daha sonra paylaşabileceğim . Bana geçmişin güzelliklerini yeniden yaşatan sizlere çok teşekkür ediyorum. Görüşmek üzere sağlıkla kalın .
YanıtlaSilgüzel yazmıssınız agzınıza sağlık
Silbu resimde Cem Ardalı yok bende ekin sokakta oturuyordum aynı yıllarda Cem ARDALI çok iyi arkadaşımdı. Ben askeri liseye gittiğim için okul olarak kimse ile birlikteliğim olmamıştı. hey gidi yıllar Cem Ardalı ışıklar içinde uyu
YanıtlaSil